The finishing touch

Gister stond in teken van het schooltje. Er was een ceremonie gepland om ons te bedanken en we hadden een lesprogramma opgezet voor de kinderen.
De bus kwam ons om 9 uur bij het guesthouse ophalen, toen we bij het schooltje aankwamen stond de hele wijk ons al op te wachten.
De ceremonie zou om half 10 beginnen, maar zoals we ondertussen wel gewend zijn is het natuurlijk belachelijk om op de afgesproken tijd alles af te hebben. Nee, Nepalesen beginnen liever een uurtje later.
De ceremonie was voornamelijk in het Nepalees, wat als gevolg had dat we onze mondhoeken onafgebroken omhoogkrulden. Ook hebben we veel geklapt als de rest dat ook deed, dat had een hoog meeloper-gehalte. We wisten totaal niet waarvoor we klapten, maar het stond wel leuk.
Uit dankbaarheid voor ons werk kregen we allemaal een tikka op ons voorhoofd. Al snel volgde onze 2e, 3e, 4e en 5e tikka. De lerares van het schooltje was ons zo dankbaar dat ze in haar enthousiasme een tikkeltje te veel poeder greep, ze smeerde onze hele gezichten onder. We hebben keihard gelachen.
Na dit officiele gedeelte werd er muziek gemaakt. We warden door de kinderen uit de buurt de dansvloer op gevraagd, na wat tegenstribbelen deed iedereen toch mee en was het super leuk.
Toen startten we ons programma. De hollandse spelletjes zoals: spijkerpoepen, snoephappen en kegelen waren een groot success. Met de allerkleinste hebben we handjes overgetrokken op een groot vel karton. Samen met onze handen gaf het een leuk effect. De hele dag werd er veel plezier gemaakt en gelachen.
Toen we uiteindlijk echt vertrokken hadden we allemaal toch wel een brok in onze keel. Dit werd extra versterkt doordat iedereen voor ons ging klappen en zwaaien toen we de poort uitliepen.
Na de lunch hebben we met Rikesh, Rham en Durga twee grotten bezocht. De eerste grot was niet zo imposant als we hadden verwacht. De tweede grot ging echter al onze verwachtingen te boven. Een paar van ons hebben op slippers een glibberige, door vleermuizen bescheten rots beklommen om uiteindelijk door een annorexiauitgang een soort van wedergeborte mee te maken.
Op de terugweg in een overvolle bus probeerde er ook nog een blinde man wanhopig een zitplekje te bemachtigen, Inge schoot hem te hulp en daarna belande hij tot twee keer toe op Hannah’s schoot.
Nadat iedereen zich weer had opgefrist en al het rood van hen gezicht had gehaald gingen we naar Sathi Nepal voor een evaluatie van het project. Eerst ging Cigdem een verhaal vertellen en daarna moesten we allemaal zelf vertellen wat we vonden van het werk op het schooltje en van Nepal in het algemeen. Dit was best moeilijk vooral voor de laatste omdat iedereen toch eigenlijk wel ongeveer hetzelfde vond. Daarna kregen we allemaal wéér een Tikka, deze keer was hij wel wat subtieler.
We zijn om te vieren dat het schooltje af was en om de smaak van westers eten weer is in je mond te hebben:P uit eten gegaan. Dat was super lekker en ook heel gezellig.