De sloppenwijken van Pokhara...

Woensdagmiddag, alles wat moest gebeuren was gebeurd en dus hadden we nog ruim de tijd om iets voor onszelf te doen.
Sommige mieden gingen de laatste inkopen doen voor het programma van morgen bij het schooltje, anderen lazen een boek of maakten hun evaluatie voor Sathi Nepal alvast.
Wij (Hans en Yolanda) hadden een spelletje kaarten gespeeld en waren nog erg actief (echt waar!). Om de laatste twee uur voor het eten nog even een nuttige invulling te geven (in plaats van deze tijd te hangen op de trappen in het Guesthouse) besloten we even te gaan wandelen.

Omdat we normaal altijd richting Lakeside (winkelcentrum cq. toeristengebied) lopen, dachten we: laten we even (tsja, altijd positief blijven he ;-)) gek doen en de andere kant op lopen. Het werd een rondje om het vliegveld van Pokhara. Nog geen idee wat ons te wachten stond, moesten we nog even grinniken over een jongentje die zich uitleefde op een versgedraaide heilige koeienvlaai. Toen we voorbij liepen liet hij ons trots zijn donkerbruine voetjes zien, alsof hij wilde zeggen dat zijn voeten schoner waren dan die van ons.

Hoe verder we van Damside (de wijk waarin ons Guesthouse gelocaliseerd is) raakten, des te slechter werden de wegen. Aan de reacties van de mensen die voor hun huizen zaten was te zien dat ze het niet gewend waren dat er 'toeristen' door hun straat liepen. Ze keken ons soms een beetje vuil of schuchter aan.

Toen we eenmaal achter het vliegveld waren zagen we iets wat een enorme indruk op ons gemaakt heeft. We dachten dat Pokhara geen sloppenwijken had, maar niets is minder waar. Hutten van golfplaat, honderden naast elkaar gebouwd van 4 houten platen, zonder zichtbare watervoorzieningen en elektriciteit, en vaak niet meer dan 5 of 6 vierkante meter groot.

Magere mensen bedolven onder het vuil, met lege blikken en moeders met hun baby in de arm voor hun krotten, met niets anders.
We voelden ons absoluut niet op onze plaats, in die zin, we beseften in welke hoedanigheid wij daar liepen, en hoe weinig de mensen hadden die daar woonden. Het is bijna niet voor te stellen dat we echt in 2006 leven en dat deze mensen dag in dag uit hier moeten leven.

Yolanda: "Ik voelde een soort van schuldgevoel en schaamte. De mensen groeten ons nog steeds met een vriendelijk 'Namaste', ik geloof dat ik de laatste tientallen meters meer naar de grond heb gekeken dan om mij heen, omdat ik het zo verschrikkelijk vond."

Dit is het Nepal waar zo weinig mensen besef van hebben. De weredberoemde bergen krijgen een veel hogere prioriteit in folders van reisbureaus dan de staat waarin deze mensen verkeren.

"Waar zou je dankbaar voor zijn?"
"Bijvoorbeeld voor al die dingen die je heel vanzelfsprekend vindt."

Yo en Hans.